..................
Όταν ήμουν παιδί ήταν αγαπημένη ώρα η ώρα που περίμενα το τραίνο στο σταθμό. Αθήνα, Ζευγολατιό, Μελιγαλά, Βασιλικό, Κοπανάκι ,Καλόνερο, Βαλύρα. Έλεγα στη μητέρα μου που καθόταν στην αίθουσα αναμονής "πάω έξω..." Μέχρι να έλθει το τραίνο πήγαινα πανω κάτω στην πλατφόρμα δίπλα στις γραμμές και με τα μάτια έψαχνα στο ατσάλι και τα σκύρα... Ό,τι έβρισκα από εισιτήριο το μάζευα.
Ακόμα και τα μαυρισμένα από τη σκόνη και τη βροχή, αυτά που δύσκολα διάβαζες πια τους προορισμούς και τις αφετηρίες, τα κομματάκια των σχισμένων. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ, ήταν όταν έβρισκα τα κομμάτια ενός σχισμένου, το γιατί αυτός που το κρατούσε το έσχιζε πριν το πετάξει. Μου φαινόταν αδιανόητο.
Σήμερα - περίπου 40 χρόνια μετά προσπαθώ ακόμα να αποκαταστήσω όσο γίνεται κάποια που τότε πρόχειρα κολλούσα με σελοτέιπ... Τα απορημένα βλέμματα δε με ένοιαζαν ποτέ. Κι έτσι σιγά σιγά τα εισιτήρια , τα χρησιμοποιημένα, έγιναν μια συλλογή. Καθένα αντιστοιχεί σε ένα ταξίδι, σε ώρες μέσα στο τραίνο, σε μια τσέπη. Άλλα καλοδιατηρημένα, άλλα ταλαιπωρημένα καθώς ο επιβάτης "έπαιζε " μαζί του σε όλο το ταξίδι. Άλλα γεμάτα τρύπες χωρίς λόγο από το συνοδό που βαριεστημένος αδημονούσε να τελειώσει το ταξίδι και να γυρίσει στο σπίτι του.
Άλλα λίγο καμμένα από τσιγάρο, άλλα με γραφές και ονόματα πάνω τους. Μα κι εγώ δε μπορούσα να φανταστώ το πόσο πολύτιμα θα ήταν εκείνα τα χαρτονάκια μετά από χρόνια. Σαν ιστορικά αντικείμενα πλέον αλλά και σαν αναμνηστικά ενός άλλοτε ζωντανού και ωραίου σιδηροδρόμου που λεγόταν ΣΠΑΠ.
Eξαιρετικό κείμενο! Ο σιδηρόδρομος των φοιτητών, τ ων οικογενειών, των Ελλήνων μεταναστών, συνδεδεμένος με την Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας πρέπει να λειτουργήσει ξανά.
ΑπάντησηΔιαγραφή